Gdyby dorzucić więcej tęsknoty ta zupa była by wstrętna. Tak jakby dosypać kilo soli. Już jest niesmaczna, ale tajemniczym składnikiem jest uśmiech, co powoduje, że jest zjadliwa. W końcu nie mam wyjścia. Los ją pomógł mi przyrządzić.
T Ę S K N O T A. Idę uliczkami zapełnionymi wspomnieniami. Są one nieprzyjemne, bolesne. W ulicznych zakamarkach kończących się dróg, można odnaleźć te miłe, wywołujące mimowolny, szczery uśmiech. Jeżeli są dobre - łykam je łapczywie w płuca, ale potrzebuję więcej. Brakuje na wypełnienie pustki, dlatego biegnę dalej szukając szczęścia w uśmiechach ludzi samotnych jak ja, mijających mnie cicho. W ich bystrych oczach, które wyglądają jak dwa błyszczące guziki nie widać nic poza rozczarowaniem. Są zagubieni i także poszukują tego co ja - s p o k o j u, c i s z y, w y t c h n i e n i a i przede wszystkim m i ł o ś c i. Widzę strach wymalowany delikatnym pędzlem na twarzy. Na ich dłoniach są ślady upadku.
Wstań.
Także boicie się odrzucenia?
Tak z innej beczki. Opowiadanie będziemy razem z Lalką pisać dziś wieczorem. Myślę, że kolejna Scena pojawi się gdzieś w niedziele. Oczekujcie jej wieczorem. Też macie tyle obowiązków? Po powrocie z zagranicy nauczyciele nie są wyrozumiali :<
Udanego dnia! <3
S a l u t.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz